دلـتـنـگ روی ماه تو هـستـیم، مـاه ما            چـشمان خـیس وقت سحـرها گـواه ما

معـلوم می‌شود که دلت را شکـسته‌ایم            از بس که بی‌اثـر شده این سـوز آه ما

نگـذشته‌ایم محض رضای تو از گـناه            بـگـذر عـزیـز فـاطـمـه از اشتـبـاه ما

یارانتان که سیصد و اندی نشد، ببخش            محـبـوس شد میـان معـاصی سـپاه ما

در زیر نـور ماه، کجا خیمه می‌زنی؟            تـنها پناه عـالـمـیـان...، تکـیـه گـاه مـا

بیچاره آن که مثل شما اهل گریه نیست            حال بکا و روضه و غم شد سلاح ما

یک قطره اشک در غم جدّ تو کوه ساخت            از ایـن عـبـادت کـم و هـم قـدِّ کـاه مـا

دلخوش به روضه‌های عموییم تا مگر            بـر روی دلـربـای تـو افـتـد نـگـاه مـا

می‌گفت دختری که شرر داشت دامنش            نا امن شد پس از تو عمو خیمه گاه ما